Kenia zajmuje łączną powierzchnię 582.644 km² i leży dokładnie na równiku. Graniczy z pięcioma krajami, tj. z Tanzanią na południu, Ugandą na zachodzie, Południowym Sudanem i Etiopią na północy, oraz z Somalią na wschodzie. Kraj ten posiada bogatą różnorodność form lądowych, od lodu lodowcowego aż po suchą pustynię, od gór po bogate sawanny, duże jeziora i gęste lasy.
Południk 38 dzieli Kenię na dwie części o uderzającym kontraście. Podczas gdy wschodnia część pochyla się delikatnie ku wybrzeżu podpartym koralowcami, część zachodnia bardziej stromo wznosi się przez szereg wzgórz i płaskowyżów w kierunku Wielkiego Rowu Wschodniego, znanego w Kenii jako Rów Centralny. Na zachód od Rowu znajduje się opadający ku zachodowi płaskowyż, którego dolną część zajmuje Jezioro Wiktorii. W ramach tej podstawowej struktury, Kenia dzieli się na następujące regiony geograficzne: Basen Jeziora Wiktorii, Wielki Rów Wschodni oraz związane z nim wyżyny, przedpola płaskowyżu wschodniego, półsuche oraz suche obszary północne i południowe, oraz wybrzeże.
Basen Jeziora Wiktorii jest częścią płaskowyżu wznoszącego się w kierunku wschodnim, od brzegu jeziora ku wyżynom Wielkiego Rowu Wschodniego. Jego niższa część, tworząca właściwy basen jeziora, jest płaskowyżem leżącym na wysokości od 900 do 1200 metrów (3000 do 4000 stóp) nad poziomem morza. Opadający obszar trawiasty tego płaskowyżu rozcina prawie równo na pół Równina Kano, w którą wbija się ramię jeziora zwane Zatoką Winam (Zatoka Kavirondo), rozciągająca się ku wschodowi na długości 80 km (50 mil). Dno Równiny Kano łączy się na północy i południu z wyżynami charakteryzującymi się obecnością wygasłych wulkanów, z Mount Elgon wznoszącym się na samej granicy ugandyjskiej na wysokość 4321 metrów (14178 stóp) w najdalej na północ wysuniętej części basenu.
Wielki Rów Wschodni dzieli region górzysty na dwie części: Skarpę Mau na zachodzie i Góry Aberdare na wschodzie. Sama dolina jest szeroka na 50 do 130 km (30 do 80 mil), zaś jej dno wznosi się na północy na wysokość od około 450 m (1500 stóp) w okolicy Jeziora Turkana (Jeziora Rudolfa), do ponad 2100 metrów (7000 stóp) w okolicy Jeziora Naivasha, ale następnie opada na południu, przy granicy Tanzanii, do wysokości 600 metrów. Dno Wielkiego Rowu Wschodniego zajmuje pasmo płytkich jezior oddzielonych wulkanami wygasłymi. Jezioro Naivasha jest największym z nich, zaś inne jeziora to Magadi, Nakuru, Bogoria i Baringo. Na zachód od doliny ciągnie się urozmaicony obszar górzysty, biegnący ku północy od zbudowanego z grubej lawy blokowej Kompleksu Skarpy Mau-Mount Tinderet, aż do Płaskowyżu Uasin Gishu. Na wschód od Wielkiego Rowu Wschodniego, łańcuch Gór Aberdare wznosi się na wysokość prawie 3000 metrów (10000 stóp). Wschodnie obszary górskie rozciągają się ku północy od Wzgórz Ngong oraz obszarów wyżynnych graniczących z Tanzanią aż po Skarpę Laikipia. Dalej na wschód łączą się one poprzez Siodło Nyeri z Mount Kenya, najwyższym szczytem kraju, o wysokości 5199 metrów (17058 stóp). Rzeźba terenu obydwu obszarów górskich jest złożona i obejmuje równiny, głębokie doliny, oraz góry. Ważnym aspektem historycznego i gospodarczego rozwoju Kenii była koncentracja europejskiego osadnictwa na tym obszarze.
Półsuche i suche obszary na północy i północnym wschodzie są częścią rozległego regionu rozciągającego się od granicy Ugandy, przez Jezioro Rudolfa, aż po obszar płaskowyżu znajdujący się pomiędzy górzystymi terenami Etiopii i Kenii (pomimo, że nie jest tak suchy, obszar na południe od Jeziora Magadi posiada te same cechy). Chociaż pokrywa drzew i traw jest niewielka, obszary prawdziwej pustyni ograniczają się do Pustyni Chalbi na wschód od Jeziora Rudolfa. Migracje ludzi i zwierząt gospodarskich są ściśle ograniczone dostępnością wody. Właściwa równina przybrzeżna, ciągnąca się na odcinku około 400 km (250 mil) wzdłuż Oceanu Indyjskiego, jest wąskim pasem o szerokości zaledwie 16 km (10 mil) na południu, jednak na północy, na nizinie rzeki Tana, rozszerza się ona do około 160 km (100 mil). Jeszcze dalej na północny wschód łączy się ona z nizinami Somalii. Wśród doskonałych portów naturalnych znajduje się, między innymi, Mombasa, która jest jednym z najlepszych portów w Afryce Wschodniej.
WALUTA
Waluta kenijska, szyling kenijski (Ksh) jest kolonialną spuścizną opartą na starej brytyjskiej walucie (podobnie jak w Wielkiej Brytanii przed wprowadzeniem systemu dziesiętnego, Kenijczycy od czasu do czasu mówią o szylingach „bob”). W obiegu znajdują się banknoty Ksh 1000, 500, 200, 100 i 50, oraz monety Ksh 20, 10, 5, 1 oraz moneta 50-centowa (pół szylinga). W Kenii ceny podawane są w Ksh, lub w zapisie /= po danej kwocie (na przykład 500/=).
Ponieważ szyling kenijski jest walutą słabą, ceny za wszelkie towary lub usługi związane z przemysłem turystycznym są często podawane w dolarach amerykańskich. Gotówka w dolarach amerykańskich, funtach brytyjskich i w euro jest niezmiennie akceptowana, a często preferowana jako forma płatności. Ludzie często mają przy sobie kalkulatory i znają aktualne kursy wymiany walut. Jeśli zabieżecie Państwo do Kenii banknoty dolarów amerykańskich, to powinniście się upewnić, że nie są one starsze niż pięć lat, ponieważ w przeciwnym razie nie będzie można ich wymienić w wielu miejscach. Chociaż większość cen podawanych jest w kenijskich szylingach lub w dolarach amerykańskich, okazjonalne wykorzystywanie euro lub funtów szterlingów odzwierciedla sposób, w jaki hotele i operatorzy turystyczni wyceniają swoje usługi.
Najlepszym sposobem na przewożenie pieniędzy jest ich forma plastikowa. Karty kredytowe i debetowe są bardziej bezpieczne niż gotówka, mogą być wykorzystane do wypłaty gotówki z bankomatów, a coraz częściej również w celu zakupu towarów. Najczęściej używanymi są karty Visa i MasterCard, ale w niektórych bankomatach akceptowane są również karty Cirrus i Plus. Przydatne są również przedpłacone karty płatnicze (zwane także kartami podróżnymi lub paszportami gotówkowymi) związane z Visa i MasterCard, które mogą być również wykorzystane do wypłaty środków w bankomatach. Bankomaty można znaleźć nie tylko w bankach, ale również na stacjach benzynowych i w centrach handlowych. Na ulicy zawsze szukajcie Państwo bankomatu znajdującego się w bezpiecznej kabinie, lub ze strażnikiem na służbie. Bankomaty zwykle oferują najlepszy kurs wymiany, jednak banki wystawiające karty, zwykle pobierają opłatę za wypłacenie gotówki z zagranicznego bankomatu, i może również istnieć dzienny limit wypłat. Visa i MasterCard są powszechnie akceptowane w usługach turystycznych, np. w ekskluzywnych hotelach, sklepach z pamiątkami i w restauracjach, przy płatnościach za loty, safari i w wypożyczalniach samochodów. Do ceny zwykle doliczana jest pięcioprocentowa marża pokrywająca koszty firmy związane z realizacją transakcji.
WIZA
Większość obywateli, w tym posiadacze paszportów brytyjskich, amerykańskich, australijskich, nowozelandzkich oraz Unii Europejskiej, potrzebuje wizy, aby móc odwiedzić Kenię. Obywatele niektórych krajów afrykańskich są zwolnieni z tego obowiązku, w tym posiadacze paszportu Republiki Południowej Afryki, którzy mają prawo do 30-dniowego pobytu bez konieczności realizacji obowiązku wizowego. Należy upewnić się również, że paszport będzie ważny przez co najmniej sześć miesięcy po zakończeniu planowanego pobytu i że ma on co najmniej dwie puste strony na stemple – jest to wymóg, a nie tylko zalecenie.
Wizę można uzyskać z wyprzedzeniem w kenijskich ambasadach, lub urzędach wysokiego komisarza, osobiście lub za pośrednictwem poczty. Wiza z prawem do jednokrotnego przekroczenia granicy (ważna przez dziewięćdziesiąt dni) kosztuje 50 dolarów amerykańskich, lub równowartość. Wiza tranzytowa (umożliwiająca wjazd na terytorium Kenii na okres maksymalnie 72 godzin przed wylotem do sąsiedniego kraju) kosztuje 20 dolarów amerykańskich, lub równowartość. Jeśli nie opuszczacie Państwo lotniska, wiza tranzytowa nie jest wymagana. Wiza z prawem do wielokrotnego przekraczania granicy kosztuje 100 dolarów amerykańskich i jest ważna przez 1 rok. We wrześniu 2015 roku została uruchomiona nowa usługa Wiza Elektroniczna – eVisa (evisa.go.ke) umożliwiająca przesłanie swoich danych paszportowych oraz zdjęcia, zapłacenie za wizę z góry kartą kredytową, oraz wydrukowanie formularza potwierdzającego uzyskanie wizy do zabrania ze sobą. Zazwyczaj łatwiej jest jednak uzyskać wizę w dniu przyjazdu. Nie są wymagane żadne zdjęcia i płacicie Państwo tylko gotówką (nowe banknoty). Wiza z prawem do jednokrotnego przekroczenia granicy umożliwia powtórny wjazd do Kenii po wizycie w Ugandzie lub Tanzanii. W przypadku innych wyjazdów poza granice Kenii, jeśli nie posiadacie Państwo wizy z prawem do wielokrotnego przekraczania granicy Kenii (dostępnej tylko w ambasadzie, lub w dniu przyjazdu), potrzebna będzie kolejna wiza wjazdowa.
Jeśli zamierzacie Państwo pozostać tam dłużej niż przez okres zapisany w paszporcie, wówczas należy przedłużyć przepustkę przed upłynięciem jej ważności, przy założeniu, że wiza Państwa jest nadal ważna, a takie przedłużenie powinno być bezpłatne. Jeśli również ważność wizy wkrótce wygaśnie, będziecie Państwo musieli wykupić nową. Możecie się Państwo zatrzymać w Kenii przez maksymalnie sześć miesięcy w celach turystycznych, a po tym okresie będziecie Państwo musieli opuścić Afrykę Wschodnią. Odnowienia przepustki oraz wizy można dokonać w urzędach imigracyjnych w Nairobi, Mombasie, Lamu, Malindi i Kisumu.
Klimat
Sezonowe zmiany klimatyczne są wywoływane przez wielkie układy ciśnienia z rejonu zachodniej części Oceanu Indyjskiego, oraz przyległych lądów. Od grudnia do marca wiatry północno-zachodnie dominują na północ od Równika, zaś wiatry południowe i południowo-wschodnie na południe od niego. Miesiące te są dość suche, chociaż lokalnie mogą również występować deszcze. Pora deszczowa trwa od końca marca do maja, a powietrze napływa ze wschodu na obydwu półkulach. Od czerwca do sierpnia opady są niewielkie, a południowo-zachodnie wiatry przeważają na obszarach na północ od Równika, zaś wiatry południowo-wschodnie na południe of niego.
W basenie Jeziora Wiktorii wysokość opadów rocznych waha się od 1000 mm (40 cali) wokół brzegu jeziora, do ponad 1800 mm (70 cali) na wyższych wysokościach w obszarach wschodnich. Brzeg jeziora posiada doskonały potencjał rolniczy ze względu na bardzo prawdopodobne wystąpienie opadów od 500 do 900 mm (od 20 do 35 cali) w większości lat. Dzienne temperatury maksymalne wahają się od 27°C (80°F) w lipcu do 32°C (90°F) w październiku i lutym. W rejonie Wielkiego Rowu Wschodniego, średnie temperatury zmniejszają się z około 29°C (84°F) na północy, do nieco ponad 16°C (61°F) wokół jezior Nakuru i Naivasha na południu. Przyległe tereny górskie są generalnie umiarkowane, a średnie temperatury wynoszą tu od 13°C do 18°C (od 56°F do 65°F). Dno Wielkiego Rowu Wschodniego jest generalnie suche, zaś obszary górzyste przyjmują ponad 760 mm ( 30 cali) deszczu rocznie. Niezawodność opadów oraz urodzajne gleby Skarpy Mau stanowią podstawę dobrze prosperującego sektora rolnego. We wschodnim rejonie płaskowyżu, roczne opady na większości obszarów wynoszą średnio od 500 do 760 mm (od 20 do 30 cali), chociaż uprawa roli jest tu utrudniona ze względu na ich bardzo dużą zmienność. Półsuche i suche regiony północnej, północno-wschodniej i południowej Kenii charakteryzują się wysokimi temperaturami, jednak bardzo niestabilnymi opadami. W większości miejsc średnie temperatury wynoszą 29°C (85°F) lub więcej, podczas gdy roczne opady nie przekraczają około 250 mm (10 cali) na północy i 500 mm (20 cali) na południu. W większości części wybrzeża średnie temperatury przekraczają 27°C (80°F), a wilgotność względna jest wysoka przez cały rok. Wraz z oddalaniem się od wilgotnego wybrzeża, gdzie roczne opady wynoszą od 760 do 1270 mm (od 30 do 50 cali), zmniejszają się one ku zachodowi do około 500 mm (20 cali) rocznie.
Najlepsze pory na podróż:
Różnorodność geograficzna oznacza zmienny klimat w całym kraju, jednak Kenia uważana jest za całoroczny cel podróży zarówno jeśli chodzi o wyjazdy na safari, jak i o wakacje na plaży.
Większość miejsc oferujących wyjazdy na safari w Kenii najlepiej odwiedzić między styczniem a końcem marca, gdy klimat jest łagodny, głównie suchy, a na okres ten przypada szczyt oglądania zwierząt. Pora ta jest oczywiście uważana za najlepszy czas by udać się do Kenii na safari, jednak pora deszczowa, trwająca od połowy marca do czerwca i ponownie od października do grudnia, warta jest rozważenia pod kątem uniknięcia tłumów w szczycie sezonu, oraz skorzystania z tańszych, pozasezonowych stawek na zakwaterowanie i wycieczki.
Jeśli jednak wybraliście Państwo podróż do Kenii w celu obserwowania migracji antylop gnu w Obszarze Chronionym Masai Mara, należałoby się tam wybrać od połowy sierpnia do końca października, kiedy to stada powracają z kilkumiesięcznego pobytu w Serengeti w Tanzanii.
Najlepsza pora na odwiedzenie kenijskich plaż jest sprawą dyskusyjną: kenijskie wybrzeże Oceanu Indyjskiego jest gorące i wilgotne przez cały rok, a deszcz może spaść w każdej chwili. Zalecamy jednak, by unikać wybrzeża od połowy marca do końca maja, kiedy to temperatury i opady deszczu są najwyższe.
TRANSPORT
Samolotem
Kenia Airways (KQ) są krajowym przewoźnikiem lotniczym. KQ oferuje rozległe połączenia regionalne z Johannesburgiem w Afryce Południowej, Harare w Zimbabwe, Kairem w Egipcie, Entebbe w Ugandzie, Akrą w Ghanie, itp.), oraz międzynarodowe (z Dubajem w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, Londynem w Wielkiej Brytanii, Amsterdamem w Holandii, Bombajem w Indiach itd.). Linie te są również członkiem stowarzyszonym grupy SkyTeam.
Kenia posiada cztery lotniska międzynarodowe:
- Jomo Kenyatta International Airport (NBO) wNairobi. Około 20 minut od głównej dzielnicy biznesowej.
- Moi International Airport wMombasie.
- Kisumu International Airport w Kisumu, główne lotnisko łączące zachodnią Kenię ze światem.
- EldoretInternational Airport (wyłącznie połączenia lokalne i przewozy cargo).
Jomo Kenyatta jest głównym punktem przyjazdu dla turystów przylatujących do Kenii. KQ oferuje doskonałe połączenia lotnicze z głównymi miejscowościami turystycznymi, takimi jak Mombasa, Kisumu i Malindi.
Transport kolejowy
Połączenia kolejowe łączą tylko główne miasta w Kenii. Nie istnieją żadne połączenia pasażerskie między Kenią a sąsiednimi krajami, chociaż istnieją linie kolejowe do transportu towarowego.
Transport samochodowy
Dostępne i utwardzone drogi są w większości w dobrym stanie we wszystkich regionach kraju, za wyjątkiem najbardziej odległych jego części, szczególnie w regionie północno-wschodnim. Do wszystkich sąsiadujących krajów można dojechać samochodem, w tym do Etiopii przez graniczne miasto Moyale, do Ugandy przez Busia lub Malaba, oraz do Tanzanii przez Namanga.
Kraj przecina szeroka sieć autostrad, w tym: A104 łącząca Nairobi z Ugandą i Tanzanią, A109 łącząca Mombasę z Nairobi, A2 łącząca Nairobi z północną granicą Etiopii, A1 od granicy z Sudanem Południowym, przez zachodnią Kenię, do Tanzanii.
Należy wystrzegać się tras lądowych przebiegających przez północne pustynie, ponieważ zasadniczo są to regiony bezprawia. Większość pojazdów podróżujących w tych regionach przemieszcza się w uzbrojonych konwojach.
Transport autobusowy
Regularne połączenia autobusowe działają między:
Nairobi (w Kenii) i Arusza (w Tanzanii); Nairobi (w Kenii) i Kampala (w Ugandzie); Mombasa (w Kenii) i Dar-es-Salaam (w Tanzanii); Kisumu (w Kenii) i Kampala (w Ugandzie);
Niezawodne usługi autobusowe na tych trasach są świadczone między innymi przez firmy takie jak Kampala Coach, Easy Coach, Crown Buses, Modern Coast, Mash.
Z Aruszy w Tanzanii można korzystać z wielu usług przewozów wahadłowych. Riverside Shuttle, a także Impala Shuttle, to tylko niektóre z firm, które oferują takie usługi. Regularne przewozy wahadłowe odbywają się codziennie między Marangu, Moshi, Arusza, na międzynarodowe lotnisko w Nairobi, oraz do samej stolicy Kenii. Według rozkładu odbywają się dwa razy dziennie. Są one bardziej polecane ze względów bezpieczeństwa, oraz stanowią najszybszy sposób na podróż do Nairobi autobusem. Rezerwacji można dokonać z wyprzedzeniem w przypadku dwóch kursów wahadłowych wymienionych na stronie BusAfrica
STREFA CZASOWA
GMT + 3 h
SIEĆ ELEKTRYCZNA
prąd zmienny 240 V AC, 50-60 Hz
JĘZYKI
Kiswahili & Angielski
JEDZENIE
W każdej hoteli (taniej lokalnej kawiarence-knajpce) zawsze znajdziecie Państwo listę dań jakich można się w niej spodziewać, a przeznaczonych do zapełnienia żołądków klientów. Ziemniaki, ryż, a zwłaszcza ugali (gęsta, owsianka kukurydziana) to podstawowe dania narodowe spożywane z gulaszem z kurczaka, mięsa koziego, wołowiny, lub z gulaszem warzywnym, szpinakiem podawanym w różnej formie, fasolą, a czasem z rybami. Porcje są zwykle olbrzymie, a połowy porcji (należy poprosić o nusu ) nie są dużo mniejsze. Jednak nawet w małych miastach pojawia się coraz więcej kafejek, w których większość menu stanowią smażone jajka, kiełbaski, frytki, ryby, kurczaki i hamburgery. Standardową królewską ucztą dla większości Kenijczyków będzie kopiasta porcja nyama choma (przyrządzonego z pieczonego mięsa, zwykle koziego, wołowiny lub baraniny). Nyama choma można zwykle zjeść w specjalnie zbudowanym w tym celu barze choma, wraz ze standardowymi dodatkami w postaci piwa i muzyki, oraz ugali i zielonymi warzywami. Możecie Państwo wejść prosto do kuchni i zamówić wg wagi (pół kilograma to bardzo dużo), bezpośrednio z haka rzeźniczego, lub z lodówki. Po upieczeniu, mięso zostanie przyniesione do stolika na drewnianym talerzu, pokrojone na drobne kawałki ostrym nożem, oraz podane z chrupiącą solą i kachumbari – zaostrzającym smak dodatkiem z pomidorów i cebuli. Przekąski, które mogą łatwo stać się posiłkami, obejmują samosy, czapati (pszenne podpłomyki) i miniaturowe kebaby (mishkaki). Dobrze jest zwrócić uwagę na mandaazi (słodkie, puszyste, ciasto smażone w głębokim tłuszczu), oraz mkate mayai (w języku suahili „chleb z jajami”), lekki naleśnik z mąki pszennej, w który zawija się smażone jajka i mielone mięso, zwykle przyrządzony na wielkiej płycie do smażenia. Przekąski sprzedawane na ulicy to frytki z tapioki, pieczone kolby kukurydzy oraz, w rejonach wiejskich, w odpowiedniej porze roku, jeśli będziecie Państwo mieć szczęście, pieczone termity (które są doskonałą przekąską barową do piwa). Śniadania są bardzo zróżnnicowane. Standardowe śniadanie w hoteli, lub też w jadalni B&L, składa się ze słodkiej herbaty i czapati, lub pajdy białego chleba posmarowanego grubo margaryną. Skromne hotele oferują „pełne śniadanie” złożone z płatków śniadaniowych, jajek i kiełbasek, chleba z dżemem, oraz banana, z kawą lub herbatą. Jeśli zatrzymaliście się Państwo w ekskluzywnym hotelu, lub w domku na safari, śniadanie to zwykle obfita oferta gorących i zimnych bufetów, których nie można sobie nawet wyobrazić.
NAPOJE
Narodowym napojem jest chai – herbata, powszechnie pita do śniadania i jako napój orzeźwiający o dowolnej porze, zaś tradycyjny sposób jej przyrządzania jest dość dziwnym wariantem klasycznego brytyjskiego zaparzania: mleko, woda, duża ilość cukru i liści herbaty są doprowadzane do wrzenia w czajniku i podawane jako wrzątek (chai asli). Ostatecznie prawdopodobnie powoduje ona diaboliczne uszkodzenia zębów, jednak jest dość uzależniająca i doskonale stawia na nogi. Głównym regionem uprawy i produkcji herbaty jest Kericho na zachodzie, ale najlepsze mieszanki herbaty wytwarzane są na wybrzeżu. W dzisiejszych czasach herbata to zbyt często po prostu torebka herbaty w filiżance, z gorącą wodą lub mlekiem przyniesionymi do stołu w termosie. Kawa, pomimo tego, że jest jeszcze jednym wielkim produktem eksportowym Kenii, to często granulki kawy rozpuszczalnej, jeśli zamówicie ją Państwo w tanim hotelu lub restauracji. Jednak w Nairobi, Mombasie i Nakuru pojawiły się lokalne sieci amerykańskich kawiarń i coraz łatwiej można zamówić latte lub cappuccino, czemu często towarzyszy klimatyzacja i darmowe wi-fi. Ceny odzwierciedlają nowoczesny wystrój wnętrz oraz profesjonalne wyszkolenie baristów, a espresso będzie kosztowało co najmniej Ksh 200, zaś kawa z pianką do Ksh 400. Mimo to, kawa jest często doskonała, a wiele sieci takich jak Java House i Dorman’s sprzedaje również opakowania kawy ziarnistej wyprodukowanej w Kenii. Coraz częściej normą staje się również śniadanie, do którego podawana jest kawiarka z doskonałą, lokalnie wypalaną kawą, zwłaszcza w miejscach ekskluzywnych. Napoje bezalkoholowe (napoje gazowane) są zazwyczaj bardzo tanie, a skrzynki Coli, Fanty i Sprite’a trafiają do najdzikszych zakątków kraju. Marka Krest (również produkowana przez koncern Coca-Cola) produkuje dobry bitter lemon, tonik i inne napoje gazowane, jednak jej napój imbirowy (ginger ale) jest trochę wodnisty i mdły; piwo imbirowe Stoney jest zdecydowanie bardziej wyraziste. Soki ze świeżych owoców są dostępne w miastach, zwłaszcza na wybrzeżu (owocowy sok Lamu to prawdziwe niebo w gębie). Soki z marakui lub mango są doskonałe, choć najtańsze, jednak w dzisiejszych czasach są często rozwodnionymi koncentratami owocowymi. Niektóre miejsca oferują większą różnorodność: czasami można znaleźć sok z marchwi, a nawet mleko tygrysie (tiger’s milk) zrobione z małych bulw (orzecha tygrysiego lub hiszpańskiej chufy). Minute Maid jest najbardziej popularną marką soków komercyjnych (której właścicielem jest znów Coca-Cola), które są dostarczane w małych, 300-mililitrowych i dużych jednolitrowych kartonach, w różnych smakach. Napoje te są dostępne w supermarketach i w wielu sklepach na stacjach benzynowych, wraz z bezalkoholowymi napojami gazowanymi
Woda źródlana w plastikowych butelkach jest stosunkowo droga, ale szeroko dostępna w butelkach o pojemności 300 ml, 500 ml i 1 litra. Woda z kranu była dawniej używana do picia, i w niektórych miejscach nadal jest, jednak bezpieczniej jest używać wody butelkowanej.
Jeśli lubicie Państwo piwo typu lager, to szybko zorientujecie się, że jego kenijskie marki są ogólnie dość dobre. Do głównych lagerów warzonych przez East African Breweries należą Tusker i White Cap (obydwa o zawartości alkoholu 4,2%) oraz Pilsner (4,7%), sprzedawane w butelkach półlitrowych, a także Tusker Malt (o zawartości alkoholu 5,2%) sprzedawany w butelkach 300 ml. Podczas gdy Tusker Malt ma zdecydowanie pełniejszy smak, Tusker, White Cap i Pilsner to lekkie, nieznacznie kwaśne, dość mocno gazowane i dobrze skomponowane piwa, po które chętnie sięga większość ludzi, gdy są one dobrze schłodzone. East African Breweries produkują również Guinnessa w wersji z zawartością 6,52% alkoholu, przyprawiającej smakoszy o pulsowanie skroni. Dostępne są również piwa importowane, które są nieco droższe (o około 10 procent), sprzedawane głównie pod południowoafrykańską marką SABMiller, w tym Castle Lager, Castle Milk Stout, Castle Lite oraz amerykańska marka Miller Genuine Draft. Prosimy również zwrócić uwagę na produkowany w Afryce Południowej Savanna Dry, klarowny, orzeźwiający i wytrawny cydr, który zwykle wrzucany jest do lodówek turystycznych razem z piwem w domkach safari jako wieczorny drink. Większość powszechnie znanych win sprzedawanych w Kenii pochodzi z Południowej Afryki i Chile, ale pojawiają się również wina włoskie, kalifornijskie, francuskie i hiszpańskie. Winom produkowanym lokalnie trochę trudno jest się przebić, jednak Rift Valley Winery produkuje coraz bardziej znane wino o nazwie Leleshwa (leleshwa.com).
Kenya Cane (biały rum) i Kenia Gold (likier o smaku kawowym) zasługują na spróbowanie, ale to nic specjalnego. Jednym z popularnych kenijskich koktajli, którego należy spróbować, jest dawa („lekarstwo”). Składa się on z bardzo uzależniającej mieszaniny wódki, białego rumu, miodu i soku z limonki, polanej na lód i wymieszanej patyczkiem cukrowym. Istnieje mnóstwo aktów prawnych zakazujących domowej produkcji piwa i destylacji, być może z powodu utraty dochodów podatkowych od sprzedaży legalnego alkoholu, jednak zjawiska te należą do kluczowych aspektów kultury kenijskiej i nadal trwają. Możecie Państwo spróbować pombe (piwa z buszu) występującego w różnych rodzajach w całym kraju. Jest tak różnorodne w smaku, kolorze i konsystencji, jak jego składniki: w zasadzie jest to sfermentowany cukier z prosem lub bananem, z ziołami i korzeniami do smaku. W efekcie otrzymuje się trunek mocno spieniony i wbrew pozorom dość mocny.
Na wybrzeżu, gdzie palmy kokosowe rosną w dużych ilościach, samo tylko odcięcie rosnących pędów powoduje uzyskanie naturalnie sfermentowanego, o mlecznym zabarwieniu, wina palmowego (mnazi lub tembo), które jest niezaprzeczalnym wkładem Kenii w sztukę samoupojenia alkoholowego. Jest ono nieoficjalnie butelkowane i zwykle pite przez kawałek suszonej trawy lub słomkę z małym filtrem przymocowanym do jej końca. Istnieje jeszcze jedna odmiana wina palmowego, utoczonego z palmy dum, zwanego mukoma.
Pomimo dość częstej atmosfery skrytości towarzyszącej sesjom popijania pombe lub mnazi, konsumenci rzadko trafiają do aresztu. Inaczej niż w przypadku wysokoprocentowych destylatów przyrządzanych domowym sposobem: pomyślcie Państwo dwa razy, zanim przyjmiecie podany Wam kubek chang’aa. To zdradziecka woda ognista, często skażona alkoholem przemysłowym, regularnie masowo zabijająca uczestników popijaw. Wyroki za destylowanie i posiadanie chang’aa są surowe, a naloty policji i straży obywatelskiej powszechne.
POBIERZ INFORMACJE
